موج پیشرو

سنگی به آب  شر شره  ای گفت  در شنا         کز بهر  چیست میزنی سر را به  سنگها

گفتا که شرط  مهر وفا سر سپر دن است          سرچیست پیش دوست که جان راکنم فدا

گر  ذره  ذره  فاش شوم  در مسیر عشق          این   پاره   پاره   باز  بود   باهم  آشنا

ذوق وصال کوه  وکمر طی نمودن است           شوق   جمال  موج  شفق تاز و با صفا

من  عنصر   حیاتم   و پا کیزه  گو هرم           بهر نبات  و نسل   بشر  همچو   کیمیا

ریزم به خاروخاشه و گل ره کشم به باغ          تا  چوب  خشک   میوه برآرد  کند  نما

از قطره قطره  ریزش  من  دانه سر زند         از دانه  دانه  خوشه  شود  نغز و با  نوا

گرد   زمانه  شویم  و کانون   رو   شنم          بر چشم هر  پدیده  ای استم   چو  تو تیا

هر  خار   وخا شه  یی نتواند مرا زبون          ابراست  و باد ، موکب من پهنه یی هوا

از  تفت  مرده  ریگ  در اندیشه  نیستم           ثابت  به  قدر  خویشم  و تا  روز منتها

تنها نیم  چو قطره افسرده ، روی سنگ           سیل   سپاه    قطره   شوم   روز  مدعا

کاخ  ستم   شود   نتوان  صد  راه   من           چون    موج  سیل برکنم اش تا فتد زپا

جر  یان  پر تحرکم  و  جاو دانه     ام            جاوید باد  ! موج  خرو شان و   پیشوا