بیا بیا
بیا که دل زغمت گشت پاره پاره بس است بجان سوخته دیگر مکن شراره بس است
بیا که فرقت و هجری تو نا توانم کرد که جان زقالب تن میشود کناره بس است
اگر که دست دهد زندگی پس از مرگم مرا بغیررخت زندگی دوباره بس است
تو یی حقیقت ناب و الاههء امید بوصف روی توتشبه واستغاره بس است
دلم به لطف رقیانهء تو میسوزد بسر دویدن من از تو یک اشاره بس است
به قلب پاک شریفت که درغمت شب روز برفت عمر عزیزم همین خساره بس است
قصور عاطفه وا ماندگی هجران است غم تو با نفسم میکنم شماره بس است
منم چو بسمل در خون تپیدهء کویت تو چون سپیدهء آفاقی و نظاره بس است
بهار و عمر و جوانی فدای یاران شد گرفت برف خزانم مرا بهاره بس است
ستاره می شمرم بی تو در شب هجران چو آفتاب برآیی غم ستاره بس است
مزن به خنجر مژگان خود دل عاشق که زخم تیر فراقت به قلب پاره بس است
ز خون د یده تمنای تو چه بنویسم به جز پیام وصالت مرا نگاره بس است
فریاد دل
هرچه می خوانم برای دوست فریاد دل است ورنه کی ذوق خیالم بسته ء آب و گل است
در وصال روی خوبش رو به صحرا میکنم نیست این دیو انگی کار من این کار دل است
سر سپر دن پیش چشم مست او آسان بود واز کمند ابرو انش بر گذشتن مشکل است
سر سر دیوانگی دارد جنون عشق او لیک سر تا پا دل از ذکر خیالش قا بل است
چون پر پروانه اندر شمع رویش سوختم پا چو در زنجیر گیسویش بود جان بسمل است
جان و دل بادا فدای دلربای خوب من خاک بر سر آندلی کز یاد دلبر غافل است
در میان موج و توفان ها ندارم بیم موج کشتی ماروبه ساحل گرچه دور از ساحل است
گلشن دل
میان گلشن و گلها گلی دیدار میخواهم
نمی خواهم گل و گلشن وصال یار می خواهم
بچینم گل برایت ، کنم جان را فدایت
بسازم فرش راهت ، به پیش پای دلبر
ویا در گلشن دل زبرگ سنبل تر
بسازم آشیانی به مثل بال کفتر
به چشمان سیاهت بسازم سرمه تر
به ذلفان قشنگت بریزم مشک وعنبر
به مژ گان سیاهت زدی دل را به خنجر
تو را من دوست دارم تویی با جان برابر
مکن ما را پریشان وفا کن ای ستمگر
ندارم جز تو عشقی درین دنیا سراسر
بنای عشق افگندم درین دیر خراب آباد رسد تا دست بر گنجی که این ویرانه ها دارد
طنین شوق بر گوش دلم از موج ومستی گفت که ای گم گشتهء ساحل محبت کیمیا دارد
