قیامت کرد گل در پیرهن بالیدنت نازم
جهان شد صبح محشر زیر لب خندید نت نازم
در آغوش نگه گرد سر بیتابیت گردم
به تحریک نفس چون بوی گل گردیدنت نازم
عتاب بحر رحمت جوش عفوی دیگر است اینجا
گناهی بیگناهی چند نا بخشیدنت نازم
تغافل در لباس بی بقایی اختراعست این
چهانی را بشور آوردن ونشنیدنت نازم
تحیر عذ ر خواهست از خیال گردش چشمی
که با این سر گرانی گرد دل گردیدنت نازم
نبود ای اشک این دشت ندامت قابل جولان
در اول گام از سر تاقدم لغزیدنت نازم
نفس در آینه بیش از دمی صورت نمی بندد
درین وحشت سرا چون حسرت آرامیدنت نازم
متاع کار وان ما همین یک پنبهء گوش است
اثر دلال عبرت چون جرس نالیدنت نازم
نفس در عرض وحشت ناز آزادی نمیخواهد
قبا عریانی و آنگاه دامن چیدنت نازم
کیم من تا بنازم برخود از اندیشه ء نازت
بخود نازیدنت نازم بخود نازیدنت نازم
عتاب از چین پیشانی ترحم خرمن است اینجا
تبسم کردن و تیغ غضب یازیدنت نازم
تکلم اینقدر الفت پرست خامشی تاکی
قیامت در نقاب برگ گل دزدیدنت نازم
رموز قطره جز دریا کسی دیگر چه میداند
دلت در دست و از من حال دل پرسیدنت نازم
تغافل صد نگه میپرسد احوال من بیدل
مژه نگشوده سوی خاکساران دیدنت نازم
